BONDage Girl

Ik belde maar er kwam niemand open doen. Had ik mijn tas niet tot last gehad ik was later op de dag terug gekeerd. Maar nu moest ik die tas kwijt en mijn kennis van het gebouw kwam me deze keer goed van pas.
Wat verder was er een steegje via hetwelk ik aan de achterkant van het gebouw kon komen. Het keldergat langs waar de ratten destijds binnenkwamen was slechts afgesloten met een ijzeren plaat waarop een grote ton stond waarin regenwater werd opgevangen. Ooit was ik mijn sleutel kwijt gespeeld en toen goot ik de waterton leeg waarna ik ontdekte dat ik makkelijk binnenkwam. Ik deed nu net hetzelfde.
Ik riep “hallo” maar niemand antwoordde. Dat was eigenaardig, want in de gang zag ik dat er inderdaad een sleutel op de voordeur zat. Aan de binnenzijde.
Ik trok de sleutel er af en legde hem op de vensterbank naast de deur. Ik vroeg me af hoeveel van die sleutels er in omloop waren. Dat slot ging al heel lang mee. Het hoefde niemand van ons te zijn en toen ik dat besefte was ik er niet helemaal gerust in. Het konden inbrekers zijn.
Hola, dacht ik. Ik hoorde toen nog niets. Ik besloot om voorzichtig de trap op te gaan. Ik zou geen lawaai meer maken en voor de zekerheid draaide ik de voordeur los. Op die manier kon ik vlug naar buiten wanneer het nodig zou blijken.
Toen ik me halverwege de trap naar de eerste verdieping bevond hoorde ik iets. Het kwam van ver. Het leek of iemand zachtjes huilde. Van verdriet dacht ik eerst, maar op weg naar het tweede wist ik al dat het dat niet was.
Het was een meisje en waar wenen van verdriet in schokken gebeurt en met uithalen naar boven, zaten er nu een ritmische cadans en de tamelijke eentonigheid in die ik herkende als de beginfase van vrouwelijke opwinding. Wanneer het meisje zich nog aan het concentreren is en in trance probeert te komen.
Het gekreun klonk inmiddels zo luid dat ik dacht dat het vanop de derde verdieping kwam. Die lekkere geile Annabel Haest, zei ik bij mezelf. Laat zij zich neuken of is ze zichzelf aan het klaarvingeren?
Bijna op het derde aangekomen klonk het gekreun alsof ik zelf op haar zat, en toen besefte ik dat het van nog hoger kwam. Ik herkende Fran Scharlaeken d’r stem. En de reden waarom ik het van beneden al zo prima kon horen was simpelweg omwille van het feit dat de deur van haar kamer wagenwijd open stond.
Jezus, dacht ik. Zoiets had ik nog nooit gezien. Natuurlijk niet. Daar lag ze. Vastgebonden op bed. Het laatste wat ik had verwacht.