Leo Vroman: 19 books

En toch is alles wat we doen natuur bevat de mooiste natuurgedichten van dichter-tekenaar-bioloog Leo Vroman. Vroman was gefascineerd door het leven in en rondom ons, dat hij tot in de wonderbaarlijkste details observeerde en beschreef. Tientallen bundels speelse poëzie schreef hij, een onuitputtelijke...

‘Kom vanavond met verhalen / hoe de oorlog is verdwenen / en herhaal ze honderd malen / alle malen zal ik wenen.’ De slotregels uit Leo Vromans gedicht ‘Vrede’ behoren tot zijn beroemdste en meest geciteerde. Maar Vroman schreef veel en veel meer. Tientallen bundels, kostbare, speelse, beklijvende...

Dr. Leo Vroman komt op mysterieuze wijze om het leven in zijn New Yorkse laboratorium, waar hij zijn Carnarium aan het ontwikkelen is, een toestel dat vlees maakt. Door een ongelukje brengt zijn weduwe, Tineke, enige tijd later een drietal wezens aan het levenslicht, die afsplitsingen van haar echtgenoot...

Toen Leo Vroman op 22 februari 2014 stierf, lagen op zijn werkkamer drie mappen met het opschrift ‘Die vleugels II’. In 2013 is Die vleugels verschenen , zijn gedichten tot de zomer van 2012, maar alles wat hij daarna schreef hoorde daar zijns inziens nog bij. Die gedichten verschijnen nu: het...

Leo Vroman heeft, na Het Grauwse Diep, zijn tweede toneelstuk geschreven, deze keer voor het Holland Festival. Voorgrond, achtergrond is even experimenteel als zijn eerste. Het Grauwse Diep was het werk van de dichter Vroman; Voorgrond, achtergrond is het meer van de prozaïst. In het nieuwe stuk...

`Met de vlerken van een vlinder kom ik al ver genoeg, schrijft Leo Vroman. En hoe ver is hij gekomen: op zijn 98e bijna dagelijks dichtend. Zoals we van hem gewend zijn is ook deze bundel weer een soort dagboek van gedichten, over de liefde, de naderende dood, een verleden vol verhalen en een hoofd...

Kan ik nog zien als ik gestorven ben? Doe ik dan nog steeds `doodgewone vreemde dingen ? Leo Vroman kan in zijn gedichten de dood bijna aanraken. Maar niet alleen door zijn ouderdom: vooral door zijn onvergelijkbare nieuwsgierigheid en zijn tastende, tedere manier om in taal de dood en de gedachten daarover te verkennen.

Leo Vroman noemt Tineke zijn enige boek, de andere zijn verzamelingen. `Dat enige boek van mij, schreef ik in Osaka, s avonds thuisgekomen van het havencorvee. Ik begon hiertoe bij het begin, op de titel na. Ongeveer tien procent van de tekst veranderde ik een- of tweemaal en ik overwoog ieder woord,...

De combinatie dichter-prozaïst is tamelijk gewoon. Maar poëzie en proza, die zo volstrekt een eenheid vormen als in het werk van Leo Vroman, zijn zeldzaam. De bewonderaars van Vromans gedichten hebben zich dan ook nooit van zijn proza gedistantieerd; dit is hun even dierbaar.

Het titelgedicht van Vromans nieuwe bundel heet voluit `Chaos, dierbare ondeelbaarheid? , en sluit aan bij de moderne chaostheorie, waarin vanuit eenvoudige computermodellen al heel gauw iets op de uitdraai verschijnt dat precies op een chaos lijkt, en dat zich op een chaotische manier verder ontwikkelt...

Het Grauwse Diep verbeeldt de strijd tussen poëzie en proza (of hoe u ze anders noemen wilt) als levensfenomenen, niet als literaire grootheden. Vroman is er al eerder in geslaagd de overgang van proza naar poëzie en andersom, soms het samenvallen van de twee, te verwoorden. In Het Grauwse Diep...

Het huis waar wij wonen Hun namen zijn ons niet langer onbekend. Zij die hier nu sterven hebben wij ontmoet, schuifelend door de gang of langzaam voortgeduwd, helder nog van geest, maar ook wel zo verward dat één woord, steeds herhaald, hen verder dienen moet. Wij zijn maar twee van...

114 gedichten bevat de gedichten uit de bundels Manke vliegen (1963), Almanak (1965) en God en Godin (1967). Daarnaast zijn hierin opgenomen Poems in English (1953) en een afdeling `verspreide gedichten . Deze bundeling is een vervolg op de verzameluitgave 126 gedichten. Beide uitgaven presenteerden aan het eind van de jaren zestig het grootste deel van Vromans poëzie.

Elk moment volmaakt mijn leven- sloop en als mijn dood- gewone einde komt, zo groot- endeels een zalig overgeven met een langwerpig uitgekraak mag worden en mijn leven s taak- t langzaam genoeg voor nog één woord dan is dat wel Volmaak- t onnodig want waar kom ik dan op neer van wat ik niet bedoel en ook dat hoort erbij dat onzinloze slotgevoel