Remco Campert: 34 books

Al zijn hele schrijversleven publiceert Remco Campert met veel succes verhalen en romans. Maar steeds weer keert hij terug naar zijn eerste liefde, de poëzie. In Credo (1951) belijdt hij: 'ik geloof in een rivier / die stroomt van zee naar de bergen / ik vraag van poëzie niet meer / dan die rivier...

'Zonder roken bij mij geen poëzie. Het mag ook andersom zijn. Als poëzie een gevolg van of een aanleiding tot roken is, dan is het geen knip voor de snotterende rokersneus waard. Maar wat is poëzie?' In deze bundel onderzoekt Remco Campert zowel deze vraag als het kettingroken. Hij is de meest...

In een impuls, zonder afscheid te nemen van zijn vriendin, reist Walter Manning naar een hotel aan de Franse kust. Van het ene op het andere moment geeft hij daarmee toe aan een diep verlangen om verloren te raken, om een vreemdeling te zijn voor anderen en zichzelf. Aan de voorafgaande 762 dagen...

Twee jaar na Een liefde in Parijs schreef Remco Campert Het satijnen hart, een roman die thematisch nauw aansluit bij de voorganger. De oude kunstenaar Hendrik van Otterlo ontvangt het doodsbericht van zijn ex-vriendin Cissy. Ruim twintig jaar geleden, in de nacht nadat ze hem had verlaten, maakte...

In Dagboek van een poes laat Remco Campert een buitengewoon oplettende poes aan het woord, die vanuit haar eigen perspectief, maar met het verteltalent en de poëtische gevoeligheid van haar schepper vertelt over haar dagelijkse avontuurlijke bestaan.

'Is het wel gezond om je zo in jezelf te verdiepen? Ik kan niets meer ongedaan maken. Als ik een tijdje in mezelf heb zitten lezen, verlang ik ernaar om buiten te spelen, in de wereld van nu. De verleden tijd berooft me van de tegenwoordige.' Remco Campert heeft het vermogen om stemmingen op...

Ik zag een jongetje zitten Verwezen op een stoeltje Bedekt met bloed En asgrauw puinstof Onder een huis weggehaald Met bommen bestookt Door Assads moordenaarstroep Dit gedicht helpt hem niet Maar het is genoteerd Gevoelig voor de tijdgeest raapt Remco Campert de scherven van de wereld...

Eindelijk lag ik naast haar ze wilde dat ik haar bezat maar mijn lichaam taalde er niet naar het was net als een gedicht je moet het eigenlijk niet schrijven wil je het behouden In Verloop van jaren is de taal als altijd bij Remco Campert licht en transparant. Hij voert de lezer naar een onbekend...

In Gouden Dagen voert Remco Campert een naamloze memoiresschrijver ten tonele die wonderlijk genoeg terugziet op een gelukkig leven. 'Slechts weinig mensen geloven je op je woord als je zegt dat je het leven ervaart als een staat van gedurig geluk.' Ongetwijfeld zijn dat er meer na het lezen van de herinneringen aan bizarre ontmoetingen en geestige gebeurtenissen in Gouden Dagen.

In Vrienden, vriendinnen en de rest van de wereld figureren vele karakters in evenveel kleine verhalen. Sommige verhalen hebben een plot, andere schetsen enkel een situatie, maar steeds laat Remco Campert zien dat hij in een paar alinea's een hele levensgeschiedenis tevoorschijn weet te toveren.

'Poëzie is een daad/ van bevestiging. Ik bevestig/ dat ik leef, dat ik niet alleen leef.' Zo begint een van Remco Camperts beroemdste gedichten. Zijn toon is altijd persoonlijk en zijn regels lopen, zoals Kees Fens ooit zo treffend beschreef, 'op een bijna jaloersmakende natuurlijke wijze'. Campert...

Remco Campert schreef met Ohi, hoho, bang, bang een hilarisch en hartverscheurend verhaal over de dichter Menno van der Staak, die een week te gast is op een internationaal dichtersfestival. In de kakelende mengelmoes van dichters en talen verliest hij langzaam zijn greep op de werkelijkheid, en ook nog zijn vriendin.

Remco Campert en jazzmuziek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De ontmoeting met de band van Corrie van Binsbergen heeft er toe geleid dat zij samen regelmatig optreden. Het allereerste concert dat zij samen gaven was een integrale uitvoering van Camperts novelle Als in een droom, het verhaal...

In een sombere bui denk ik dat er in de toekomst alleen nog maar rampen te verwachten zijn, maar ja, als ik terugkijk was het verleden ook niet van rampen verstoken. Op de een of andere manier leken die toen verder weg. En ik had het idee dat er, als we ons allemaal flink inspanden, nog wel iets aan...